Bardzo niewiele filmów zachodnich pokazywało w miarę prawdziwy obraz ZSRR. Prędzej pokazywały to, jak sobie reżyser wyobrażał ZSRR. A wyobrażenia bywały z reguły groteskowe, nawet wśród wielkich. Stąd częste obrazy kraju robotników i chłopów, wyglądającego jak trochę biedniejsza wersja zachodu. Pewnie trudno było uwierzyć w faktyczną rzeczywistość, bo przecież nie brakowało uciekinierów z raju, gotowych opowiedzieć i skonsultować jak to jest naprawdę. Na tym tle "Park Gorkiego" jest w miarę poprawny, choć naturalnie też odległy od stanu faktycznego. Intryga, choć raczej mało wiarygodna, też dosyć atrakcyjna. Lee Marvina zawsze można oglądać, a Joanna Pacuła w największym rozkwicie może ocieplić polskie serce. Gorąco polecam jednak sięgnięcie po oryginał książkowy, bo to jest prawie arcydzieło. Po lekturze byłem przekonany, że pod nazwiskiem Cruz Smitha ukrywa się jakiś radziecki emigrant i byłem rozczarowany, że tak nie jest. Rewelacyjna znajomość radzieckich realiów po prostu powala i uwiarygadnia intrygę zdecydowanie bardziej niż film. A już jeśli chce się poczuć poziom absurdu egzystencjalnego jakim był Związek Radziecki, to koniecznie trzeba przeczytać dwie anegdotyczne historie z książki. O nowej pralce i sensie jej posiadania. Oraz - to już prawie Pulitzer - o starym emigrancie, który przed śmiercią chciał jeszcze zobaczyć rodzinną wioskę pod Moskwą ("W kołchozie była tylko jedna lodówka....." :)))).